داستان آندهای کربنی در سال ۱۸۸۸ آغاز شد، زمانی که اولین آندهای پیش‌پخته—ساخته‌شده از زغال چوب و فشرده‌شده به بلوک—در اولین سلول‌های صنعتی آلومینیوم در پیتسبورگ، آمریکا استفاده شدند. این آندهای ابتدایی با سطح مقطع تنها ۸ تا ۱۰ سانتی‌متر مربع، پایه‌گذار الکترولیز مدرن شدند.
در سال ۱۹۲۴، مهندس نروژی، کارل ویلهلم سودربرگ، آند پخت خودکار پیوسته را اختراع کرد. این نوآوری امکان ساخت سلول‌های بزرگ‌تر با جریان‌های بالاتر را فراهم کرد و تا دهه ۱۹۵۰ بر صنعت مسلط بود. با این حال، بازگشت آندهای پیش‌پخته—که با پیشرفت‌های قالب‌گیری ارتعاشی و اتوماسیون همراه بود—نقطه عطفی محسوب می‌شد. تا دهه ۱۹۸۰، سلول‌های آند پیش‌پخته قادر به تحمل جریان‌های ۲۸۰ تا ۳۵۰ کیلوآمپر بودند و امروزه سیستم‌های مدرن به ۵۰۰ کیلوآمپر نیز می‌رسند.